Fleetwood Mac: The Dance (2LP)
 
De terugkeer van het RUMOURS tijdperk van Fleetwood Mac in actieve dienst was welkom nieuws in 1997. Elk van de drie belangrijkste songwriters van de band - Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie - had solowerk gedaan dat van hoge kwaliteit was, maar nergens in de buurt kwam van de commerciële hoogten van de band in zijn hoogtijdagen. En de poging van drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie om zonder hun vocale trio verder te gaan - de kale TIME uit 1995 met ex-Traffic gitarist Dave Mason - had nauwelijks slechter kunnen aflopen.

Vanaf de eerste noten van "The Chain" op THE DANCE - het live-album en videoproject dat de terugkeer van de klassieke line-up markeerde - is het gemakkelijk te horen dat de vijf hoofdrolspelers beter samen zijn dan apart. Buckingham en Nicks zijn geboren om te harmoniëren - hij klinkt alsof hij op het punt staat uit zijn vel te barsten van de adrenaline, en haar schorre stem geeft hem een doel om op te mikken. En de rokerige achtergrond van Christine McVie geeft het nummer textuur en diepte. Luisteraars herkenden iets wat ze op dat moment gemist hadden, waarschijnlijk zonder zich te realiseren dat ze het gemist hadden - het klassieke geluid van deze geweldige band.

Naast bekende nummers als "Go Your Own Way", "Rhiannon", "Dreams" en "You Make Loving Fun" bood THE DANCE ruimte aan elke songwriter om nieuw materiaal te laten horen. "Temporary One" is een uptempo nummer van Christine McVie dat voortglijdt op een briesje van akoestische gitaren en misschien wel het vrolijkst klinkende nummer van het album is. Buckingham levert een bijdrage met "Bleed to Love Her", dat zijn donkere tendensen afzwakt ten gunste van een rechttoe rechtaan popliedje. Nicks' "Sweet Girl" klinkt van de drie het dichtst bij de klank van een sessie uit de late jaren 70; net als "Temporary One" is er veel getokkel en een flinke dosis harmonie, maar bovenal was het geweldig om Nicks' stem weer als frontman van deze band te horen.

De hoogtepunten van het album zijn echter oude nummers die gloednieuw klinken. Buckingham neemt "Big Love" uit 1987 en maakt er een solo-gitaarworkout van, met fingerpicking die buitenaards klinkt en een stem ondersteunt waarvan de wanhoop voelbaar is. "Silver Springs", een B-kant van RUMOURS, heeft een hartverscheurende stemming die ondersteund wordt door de vele sterke punten van de band, van Nicks' stem tot Buckinghams solo en de ritmesectie die alles bij elkaar houdt.

Als de show (en de plaat) eindigt met een rauwe uitvoering van "Don't Stop" (versterkt door de marsband die een nummer eerder voor "Tusk" werd gebruikt), was het duidelijk dat Fleetwood Mac niet van plan was te stoppen, dat ze in staat waren om door te gaan. Meer dan dat, ze waren bereid om het te doen, om hun schat aan hits aan te vullen met optredens die niet alleen een glimlach brachten op de gezichten van nostalgische fans, maar de geweldige muziek van weleer naar het heden brachten.